Luc Le Masne (1950) werd geboren in Parijs in een familie van musici, zijn ouders beiden zangers brachten hem al gauw de zangkunst en het piano spelen bij. Hij onderbreekt zijn studie medicijnen als hij 23 is en besluit, na de aanschaf van een saxofoon en zijn kennismaking met de jazz, muzikant te worden in plaats van arts. Zijn belangstelling verschuift steeds sterker van improvisatie naar componeren en hij begint zijn eerste werken te schrijven en daar houdt hij nooit mee op.

De muziek van Le Masne is moeilijk te categoriseren, hij beweegt zich op vele vlakken zoals jazz, symfonische composities en muziek voor opera, ballet, oratoria, theater en film. Als oprichter van de jaren ’80 bigband “Grand Orchestre Bekummernis” vond hij de nomenclatuur en de compositie van de jazz big band opnieuw uit, vooral door zijn rijke contrapunt en de toevoeging van een imposante blaassectie met fluiten, hobo’s, Engelse hoorns, klarinetten en talloze percussie instrumenten.

“Oeuvres pour orchestre” bestaat uit drie cd’s met zo’n kleine 3 ½ uur muziek. In 1981 schreef hij zijn “Hommage à Fernand Léger” ter viering van de 100ste geboortedag van de beroemde schilder. Het werk is te vinden op cd 3 en bestaat uit 20 korte delen. Elk deel staat op zich en loopt niet over in het volgende wat nogal abrupte overgangen te weeg brengt, de muziek varieert tussen klassiek getint vioolspel en spetterende bigband geluiden, er zijn tientallen muzikanten te horen op fluit, hobo, diverse klarinetten, diverse saxofoons, trompetten, trombones, tuba’s, vibrafoon, contrabas en cello. Het is te begrijpen dat het er hier en daar nogal tumultueus aan toe gaat, in levenden lijve moet dat een enorm spektakel zijn. Maar ook bij het beluisteren van de cd word je af en toe van je stoel geblazen door de massaliteit en ook de intensiteit van de muziek.

In het vierdelige “Macedonia” klinkt het veel rustiger met een klankbeeld van o.a. gitaarspel, vibrafoon, marimba en klarinet. In het bijzonder mooie “Lucie” is er een fraaie solo op de baritonsax van niemand minder dan John Surman en op contrabas horen we Jean-Francois Jenny-Clark en er is een klassiek koor, dat lijkt wat bizar maar het klinkt fantastisch. Zo val je op dit drietal cd’s van de ene in de andere verrassing, in het vierdelige “Til C.” is Louis Sclavis te horen op basklarinet, de nummers zijn strak swingende composities in TGV tempoo. Een ander fraai muziekstuk is het 9-delige “Le cercle de pierre”, het is een verbazingwekkende knappe jazz symfonie, hier ontmoet jazz Debussy en flirt Monk met Keltische romantiek en het resultaat is wonderschoon. (Jean-Francois Bizot in het cd-boekje). Dat boekje geeft alle informatie en ook de tientallen namen van de musici die ik hier niet heb vernoemd met het oog op de leesbaarheid van deze recensie.

“Always full of invention and surprises, such is Luc Le Masne’s music. He is a composer who knows what imagination and orchestration mean. All the pieces presented in this compilation are of a great diversity and no one is like another. To achieve a work like this you really need, in addition to a great talent, a real knowledge of jazz, of music in genera land of its entire history, which is obviously the case of Luc Le Masne”, aldus pianist/componist Martial Solal in het cd-boekwerkje.

Doordat de muziek van Luc Le Masne noch te rubriceren is onder jazz, noch onder klassiek, valt zijn muziek een beetje tussen de wal en het schip want er moet overal een etiket op worden geplakt. Van zijn laatste album met “Bekummernis” zijn er 1300 exemplaren verkocht en dat is eigenlijk schandalig, ik hoop met dit verhaal dan ook toekomstige luisteraars nieuwsgierig te hebben gemaakt.

Jan van Leersum.